1864'ten 2016'ya Ve Bugüne

Merhaba, bugün, benim için önemli bir gün. 

1864 Sürgünü'nde, benim ailemin de içinde olduğu gemiler Çerkesya'nın Karadeniz sahillerinden "bir bilinmezliğe" doğru ayrılmışlardı. 

Büyük dedem Ali ve ailesinden kalanlar, önce İzmir/Konak ilçesine inmiş, sonra zamanın yetkilileri tarafından bugünkü Ödemiş’e bağlı Ertuğrul mahallesinin olduğu yere yerleştirilmişlerdi.  

O tarihten sonra Nash (Нащ) sülalesinden birinin vatana dönmesi tam 4 nesil sürdü.

2016 yılının Mayıs ayında, Sürgün anmaları için Nalçık'a giden otobüsteydim. Ama sınırdan içeri girememiştik. Eylül ayında ayak basabildim vatan topraklarına: Nalçık’a. 4 nesil ve 24 yıl geçmişti aradan Nash’ların bir oğlunun vatan toprağına ayak basması için. 

Ben "vatana: Çerkesya’ya geri dönmek, orda eğitim almak, akrabalarımı bulup aile bağlarımı tekrar birleştirmek ve oraya yerleşmek istiyorum" dediğimde; tahmin edersiniz ki ailem dahil bir çokları istemediler geri dönmemi. 

Buna hala bir anlam veremem, neden bu kadar değersizdir diasporada yaşayan insanlarımız için bu vatan toprakları...

Ve 2022 yılının Temmuz ayı: bugün Rusya Federasyonu vatandaşlığımı aldım, hep "acaba alabilir miyim?" diye düşündüğüm bu ufak defteri.

Kafamda hep bir şüphe vardı, çünkü sağdan soldan Rusya'nın Çerkeslere çok zor pasaport verdiğini duyuyordum. 

Sonra, aralarında "abi" dediğim insanların da olduğu birileri, benim vatana dönme tercihi yapmamda çok önemli bir etkisi olan Çerkesya Hareketi üzerine olumsuz şeyler anlatıyor, "onlardan, Hatko Schamis'ten uzak dur. Yoksa oturum bile alamazsın..." diyorlardı.

İnsan, ister istemez etkileniyor böyle söylemlerden. Ve kafasında hep bir "acaba" sorusu oluyor. Belki de tam da bu nedenle, kafalarımızda bir "acaba" deliği açmak için anlatıyorlar böyle şeyler... Ki, bu sözlerden etkilenen insanlar da oldu.

Ama sağduyum bu sözlere inanmamamı söyledi; ne Çerkesya Hareketi'ne ve Çerkesya Gençliği'ne ne enerjisine, kararlılığına ve sabrına büyük saygı duyduğum Hatko Schamis'e tavır aldım. Tam tersine içine girdim ve ben de onlarla birlikte Çerkesya hayali kurdum.

Maalesef 4 nesil ve 30 yıl sürdü bu ufak defteri almak. 

Elbette bu yolda yürürken bana destek olan insanlar ve gruplar da oldu; o insanların her birine teşekkür ederim. Ümit ediyorum ki toplumumuz da bu tip insanlar çoğalır ve benim, bizim gibi gençlerin işleri daha da kolaylaşır...

Нащ ЛӀэпщ

Çerkesya Gençliği, Maykop