Suriyeli Dönüşçü: 'Benim Evim Burası'

39 yaşındaki Malik Canbolat (Konikhov) Малик Джанболат (Конихов) yaklaşık 10 yıldır Nalçik'te yaşıyor...

Suriye'den ilk geri dönenler arasındaydı. Hikayesini şöyle anlatıyor Malik:

"Savaştan kaçmadım, bu olaylardan önce de atalarımın anavatanına dönmek istiyordum. Tam o anda fırsat çıktı. 

Benim büyük büyükbabam 1901'de burada doğdu ama sonra ailece Suriye'ye göç etti. Halepliyim, Suriye'de okudum ve askerlik yaptım, sonra ağabeyimle birlikte onun dükkanında çalıştım.

Nalçık'ta önce Elbrus sanatoryumunda kaldım. O zamanlar, hayatımdaki bu kadar büyük değişime ve bununla bağlantılı tüm zorluklara rağmen, kendimi cennetteymiş gibi hissediyordum. 

Bana da bir ev vereceklerini umuyordum, ama olmadı... 

Yalnızdım: Ablam ve erkek kardeşim Suriye'de kalmışlardı; annem, babam, karım ve çocuklarım "gitmişlerdi"...

Kamu kuruluşları sayesinde Üniversiteye girdim. Hukuk okudum. Ben vatandaş değilim, sadece oturma iznim var. 

Terek sanatoryumuna yerleştim, bir oda için aylık 6 bin ödüyorum. Buzdolabı ve TV bile yok. Bir telefonum var, internete giriyorum. 

Baksan'da bir alüminyum fabrikasında çalışırken yaralandım - sağ elimin iki parmağı kesildi. Hastaneye yattım, patronlarım her gün fabrikadan beni ziyarete geldiler, yiyecek ve ihtiyacım olan her şeyi getirdiler. Bana iki ay boyunca neredeyse 60 bin ödediler. 

Benden olanları anlatmamamı istediler. Çalışmaktan başka bir şeye ihtiyacım olmadığını söyledim. Ama taburcu olduktan sonra ne kadar yanlarına gitsem de olmadı, işsiz ve parmaksız kaldım. 

Savcılığa bir dilekçe yazdım, ama hiçbir yararı olmadı. Bazı dönüşçüler beni kınadılar: neden yerlilerle kavga ediyorsun dediler...

Norveç'e taşınmaya karar verdim. Tanıdık bazı Suriyeliler bu ülkeye gitmişlerdi ve oradan memnundular. Ama o da olmadı. Rusya'da oturma iznim olduğu için, beni sınır dışı ettiler.

Ne yapacağımı düşündüm: tamir işi parmaksız olmazdı... Ve taksi şoförü oldum - bir arkadaşımdan araba kiraladım, ona her gün bin ruble ödüyordum. Ama ben vardiya başına bazen 200 ruble, bazen de 1000 bin ruble, çoğunlukla ise 200 ruble kazanıyorum.

Tüm hayatım bir araba ve bu küçük oda. 

Ne bir evlilik, ne bir ailem var. Neredeyse evsiz ve beş parasızım.

Suriye'ye geri dönmek istemiyorum. Ailemle her gün görüşüyorum, ama artık evimin orada olduğunu hissetmiyorum. 

Benim evim burası. Bir evim dahi olmasa da..."

Marianna Malbakhova (Марианна Мальбахова)

© Газета Юга