Çg Kampı Sonrası Ve Vatandaşlığa Son Adım

Bu yazımı kampa ayırmak istiyordum, ama Çerkesya Gençliği (ÇG) ve Çerkesya Hareketi (ÇH) olarak kamuoyu açıklamalarımız üzerine çok da söyleyecek bir şey bulamıyorum. Çünkü ne yazsak yazalım, bizi eleştirmek için sırada bekleyenler yazılardan bir kelimeyi veya bir cümleyi cımbızlayıp üzerinde senaryo yazıyorlar.

Açıkçası kampın daha iyi olması için yapılan samimi eleştirilerin dışında kalanları çok da önemsemiyorum, hatta arkadaşlarımızın kendi WhatsApp grubumuza gönderdiklerinin dışında büyük bir çoğunluğunu okumuyorum bile. Çünkü yazdıklarında büyük bir çoğunluk samimi değil.

Şimdi kampa katılan genç kardeşlerimizin, arkadaşlarımızın kamp sonrası yazdıkları yazıları okuyunca bu kampı iyi ki örgütlemişiz diyorum. Gelecek sene 4. Kampı daha güçlü bir şekilde  örgütleyeceğimizden kimsenin şüphesi olmasın.

Ve tabii 3. ÇG Kampını örgütlemede bize destek olan başta ÇH büyüklerimiz ve ev sahibi Antalya Çerkes derneği olmak üzere herkese teşekkür ediyorum.

Sayfalarımızı takip edenler yazdıklarımdan az çok artık beni tanıyorlar. Çerkesya Gençlik Meclisi, bugünkü adı ile Çerkesya Gençliği grubu kurulduğu ilk günden beri içerisindeyim. Bununla beraber 2011 yıllından beri de yine Çerkesya Hareketi grubunun bir üyesiyim. Ve bunu her zaman her yerde gururla dile getirdim. Hiçbir zaman bu kimliklerimi gizlemedim.

2015 yılında Çerkesya Hareketi’nin “21 Mayıs’ta Çerkesya’dayız” etkinliğiyle vatana gitmek istemiştim. O dönemde ailemde Çerkes kimliği sadece kültürel boyutta olduğu ve vatan hakkında çok bilgileri olmadığı için bu isteğime çok sıcak bakmadılar. Ama benim inatla vatana gitme isteğim sonrası “madem öyle, git gör” demek zorunda kaldılar.

Reel hayattan ve sosyal medyadan birçok kişi, özellikle bazı çok bilmiş büyükler, "bu etkinliğe katılmayın, katılırsanız vatanı bir daha rüyanızda dahi göremezsiniz" deseler de ben katıldım ve ilk defa bu etkinlik sayesinde vatana gitmiş oldum. Ve vatan topraklarına adım attığım ilk andan itibaren sanki orada doğup büyümüşçesine hiç yabancılık çekmedim.

Daha sonra aynı amaçla düzenlenen etkinlik için 2016 yılı Mayıs ayında yine Türkiye’den vatana doğru yola çıktık. O günlerde Rusya Federasyonu (RF) ile Türkiye arasındaki ilişkiler, 2015 yılı sonunda Suriye sınırında düşürülen RF uçağı sebebiyle çok gergindi. “Gitmeyinciler”, ki bunların çoğu kurumlarımızın yöneticileriydi, yine boş durmadılar.

Biz o dönem iki ülke arasındaki ilişkilerin gergin olması nedeniyle sınırı geçip geçemeyeceğimizin ihtimalinin yarı yarıya olduğunu biliyorduk. Ama her şeye rağmen yanlış bir şey yapmadığımızın sonuna kadar bilincindeydik. Amacımız simgesel tarihte vatanda olmak ve vatana dönüş talebimizi göstermekti. Sonuç olarak o yıl pasaportlarımızdaki vizeler iptal edildi. Sınırdan geçemedik.

2017 yılında yine aynı amaç ile yola çıktık. Vatana vardık. 21 Mayıs etkinliklerine katıldık. Kabardey-Balkar Devlet Üniversitesinde (KBDÜ) bizim için organize edilen 21 Mayıs temalı tiyatral gösteriyi izledik. Tiyatro sonrası üniversite önünde bir fotoğraf çekildim ve sosyal medyada “Kim bilir belki bir gün yüksek lisansımı burada yaparım” diye paylaştım.

2018'de RF eğitim burslarına başvurdum. Şubat ayında Ankara’daki Rus Evi’ne mülakata davet edildim. Mülakatta sorulan “Neden KBDÜ'nde eğitim almak istiyorsun?” sorusunu, “Ben Çerkesim, orası benim tarihi vatanım, orada eğitim almak, eğitim sonrasında mümkün olursa orada kalmak, oraya katkı sağlamak istiyorum” diye cevapladım. Sonuç; RF eğitim bursu sayesinde KBDÜ’de burslu eğitim hakkı kazandım.

2018'in Eylül ayında (28 yaşımda) öğrenci vizem ile, ama kalıcı olmak ümidiyle vatana dönüş yaptım.

Beni Nalçik’te ilk karşılayan kişi Hatko Schamis’ti. O Nalçik’teyken en çok birlikte vakit geçirdiğim insan da oydu.

Hem üniversitede hem üniversite dışında Çerkeslik konusunda aktif bir hayatım vardı. Bundan dolayı olsa ki rahmetli Babug Ergün abi ile iyi anlaşırdık. Eğitim hayatım boyunca her manada bana çok destek olmuştur.

Yüksek lisans eğitim biterken geçici oturum iznimi aldım. Rahmetli Ergün abinin kurduğu firmada Makine mühendisi olarak işe başladım.

Bu yılın Mayıs ayında ise kalıcı oturum için başvuruda bulundum.

Kamp sonrasında ailemin yanında Hamamözü’nde iken telefonum çaldı. "Kalıcı oturumun hayırlı olsun" dediler.

Geçen Salı günü Nalçik’e dönüş yaptım, Cumartesi ise kalıcı oturum defterimi aldım.

Sıradaki adım vatandaşlık almak, burada kök salmak ve kalıcı olmak.

Tabii hayatın da kendine göre planları var ve gelecek ne gösterir bilmiyorum.

Bu arada, soranlara, buradaki yaşam da dünyanın geri kalanı gibi. Güzel, iyi olan şeyler de var; çirkin, iyi olmayan şeyler de.

Yerliler arasında Türkiye’yi bırakıp neden döndün ki buraya diyen de var, iyi ki döndün daha çok kişi dönsün, diyen de.

Ne olursa olsun burası bizim vatanımız. Ve biz burayı harika ya da dünyanın en iyi yeri olduğu için değil; vatanımız olduğu için seviyoruz!

Son olarak, 3. Çerkesya Gençliği Kampı'nda yaşanan olumsuzluk üzerine yapılan  manipulasyonun aynısını Schamis abi Rusya Federasyonu'ndan deport edildiği günlerde de yaşamıştık. Birileri Schamis Abi için ısrarla "rahat durmadı" dediler.

Hala da Çerkesya Hareketi'nin ve Çerkesya Gençliği'nin vizyonunun veya politik duruşunun Rusya'da "kabul edilemez" olduğunu, Vatana Dönüş düşüncesine zarar verdiğini iddia edenler var. Bunlar doğru değil.

Schmis Abiyi vatanından deport ettirenler, onun politik duruşundan rahatsız olan "bizimkiler"di.

Böylece kamuoyuna "ondan uzak durun, yoksa Vatana giremezsiniz, dönemezsiniz" mesajı vermek istediler.

Bunu Ergun Abi de öğrendi ve Kaf Fed'ten istifa etmek istedi...

Aradan 4 yıl geçti, şimdi Çerkesya Gençliği'nden 3 arkadaş vatanımızda yaşıyoruz. Daha da çoğalacağız inşallah...

Hakhu Nart Hakan

Nalchik 21.08.2023